Her gün her gece bu masumlar katliamını nasıl beynimizden sileceğiz diyorum.
Her gün her gece bu masumlar katliamını nasıl beynimizden sileceğiz diyorum. Bu dört bacaklı dilsiz, sevgiden başka bir şey istemeyen ve hatta dilenen bu masumlar ordusunun haince pusuya düşürülüp katledilişini nasıl sileceğiz. Silemeyiz, maalesef bu hiç mümkün değil.
Tıpkı Sezen’in Son Bakış şarkısında söylediği gibi “Amman amman yandım amman kurşun gibi izler, son bakıştaki o gözler kaldı aklımızda…” Bu şarkıda bahsedilenler insandı lakin sözleri sokağımızda, barınaklarda, metruk binalarda yaşamaya, sadece ve sadece yaşamaya çalışan kadim dostlarımıza da değdi.
Uyanmaya korkar hale gelir mi insan? Gelirmiş ve buna alışamazmış. Ben artık çok korkuyorum. Çünkü tanımsız cellatlar her gün marifetmiş gibi onları diri diri, hatta ve hatta yavrularıyla zehirleyip çukurlara atıyorlar. Öyle bir vahşet ki bu anne bebeklerine süt verirken zehirleniyor ve bebeklerinin emdikleri süte çabucak karışan o lanet zehir oracıkta, o buz gibi betonun üzerinde canlarını alıveriyor. Yavrular süt içer vaziyette hala o süt kokulu dudakları annelerinin memesine yapışık.
Buna yürek mi dayanır? Buna can mı dayanır? Bir tarafta bu mantık dışı yasadan güç alıp ,mama vererek o güzelim kediciklerimizi çağırıp boş alanlarda kuyruklarından duvarlara vura vura öldüren, her bulduğu pisiciğin kafasını kesip çantasına atıp yürüyen kanlı manyaklar mı ararsın. Açlıktan ve soğuktan ölmek üzereyken kürekle başına vurula vurula hunharca ve en acısı sebepsizce canları alınan karabaşlar mı ararsın.
Bu ruh hastalarından bir kısmı öldürdükleri anne ve bebekleri aynı poşetlere koyup çöpe atarak günah mı çıkartmış dersin. Delirmek böyle bir şey olsa gerek, milyonlarca acıyı aynı anda hissedip debelenmek ve anlatamamak. Sizi bilemem dostlar ama ben artık bir yarı deliyim.
İşin enteresan tarafı o halde yuvalandırın öldürmeyelim diyorlar. Seferber olup malını mülkün ortaya koyup barınak yapmak isteyenlere de engel oluyorlar ve kabul etmiyorlar. Elden bir şey gelmiyor. Ne desen ne yapsan duvar gibi karşındalar. Protesto etsen içeri tıkıp türlü işkence ediyorlar, bunun ucu kadınlara cinsel tacize kadar varıyor.
Gündem değiştirme gibi kendilerine yakışır ucuz ve insafsız bir sebeple yapıyorlar bunu üstelik. Ya da padişah ruhlu bir şizofrenin emirlerine riayet etmek için yapıyorlar. Sonuçta bunun önüne geçilemiyor. Tam geçildi gibi oluyor ki bir video daha ortaya çıkıyor. O videodan anlıyorsun ki katliam sessiz sedasız devam ediyor.
Bildiğim bir şey var. Bu bir savaş. Bu kötüler ve iyiler savaşı. En acısı da onlar çoğunlukta, tanımsız cellatlar…Tecavüz denen o ruhu lime lime eden acı hadiseyi de yaşatıyorlar üstelik bu yavrulara. Bu vakalarda ağır kanamalı veteriner masalarında belki kurtarılabilir umuduyla masaya yatırılıp göz yaşlarıyla sonsuzluğa uğurlanan ipek tüylü mühür gözlü dostlarımız…Sizi kurtaramıyoruz, birinize yetişsek bininizi diri diri gömüyorlar alın size der gibi.
Fuzuli’yi anmamak mümkün mü bu durumda? Ne güzel söylemiş: “Söylesem tesiri yok, sussam gönül razı değil.”
Peki ne yapmalıyımı ararken “Bulduğum tek çözüm şudur ki ……” diyemiyorum. Sapık ruhlarda gözlemlenen çok önemli bir detay vardır. Bunlara yapma, lütfen yapma, canım acıyor, canı acıyor dedikçe daha da mutlu olurlar ve daha da canileşirler. Sessiz sedasız toplayıp koruma altına almaktan başka çaremiz yok. Şimdi burada ismini zikredemeyeceğim bazı sanatçılarımız var ki evlerinin bahçelerinin bir kısmını, şahıslarına ait arsalarını bu canlara tahsis ettiler. Halktan ekonomik olarak güçlü olanlar da çaktırmadan korumalarına aldılar.
Ne acı bir kelime bu destek için ; Çaktırmadan ! Bizlere gelince mamalarını ve sularını sokakalara koyup, cellatlar ordusu bu canlarımızı almaya gelince direnip kaçırıyoruz elimizden geldiğince. İyi bir şeyler de olmuyor değil yani.
Ne zaman bitecek peki bu? Bitmeyecek, sadece azalacak. Ama gidenleri unutabilecek miyim ? O son bakışları, bu kahreden çaresizliği ? Maalesef dostlar ne ben ne siz unutamayacağız. Böyle yaşamaya alışabilecek miyiz orası da ümitsiz vaka.
Çocukluğumda hayvalara” Pist ! Hoşt !” diyen insanlara boyumdan büyük öfke duyardım. Halbuki onlar ne kadar masum insanlarmış bunların yanında. En azından zarar vermeden kovalıyorlardı.
Kimisini çocukken köpek ısırmış, kimisini kedi tırmalamış, sıradan olası insani travmalardı bunlar. Bir kabus olsun lütfen ama lütfen tüm bu yaşananlar…………
*Cumhuriyetimizin 102. Yıldönümünü tüm kalbimle kutlarken, ülkemde herkes için "Barış, huzur, empati ve sağlık" diliyorum.